Al van bij mijn eerste woordjes wisten mijn ouders al snel dat het paardenvirus door mijn aderen stroomt. Op mijn 5 jaar leerde ik paardrijden, eerst wat uitstappen met het manègepaard van mijn papa en op mijn 6 jaar kreeg ik mijn eerste pony en reed ik mijn eerste lessen op de manège. Enkele bokkensprongen en slagen van mijn lesgevers op mijn pony later, werd mijn hobby een nachtmerrie. Elke zaterdag ging ik al wenend naar mijn rijlessen op de manège. Mijn ouders hadden gelukkig snel door dat de mentaliteit van een manège niets voor mij was en ik kreeg privéles. Dit was al een enorme opluchting voor mij. Ik kreeg hierdoor meer controle over hoe ik mijn pony wou rijden. Het was echter nog zeer traditioneel, met al het ijzer erop en eraan… Maar ik wist niet beter.
Mijn pony was regelmatig hoefbevangen en stierf uiteindelijk op 25-jarige leeftijd aan kolieken. Dit deed bij mij een belletje rinkelen en als kind begon ik mij al vragen te stellen waarom  deze problematiek zich stelde.
Ik reed de jaren die volgden verder op het paard van mijn papa. ‘Nen hele rotten bok!’. Een zeer moeilijk paard, was toen mijn mening, met als oplossingen: een zwaarder bit met kinketting, martingaal, zweep, sporen, … Maar dit alles hielp weinig. Onze paarden werden zeer traditioneel gehouden en getraind. Ze verbleven ‘s nachts in hun stal, kregen 2x per dag een beetje hooi en vééél krachtvoer.

 

Het echte keerpunt is er gekomen toen ik 17 jaar was. Ik kocht als onervarene in jonge paarden, een PREveulen, Julios… Ik zocht enorm veel op over het opvoeden van een veulen en nam ook lessen in grondwerk. Al snel botste ik tegen veel moeilijkheden en maakte ik veel fouten. Zijn Spaans temperamentje zette me vaak voor moeilijke uitdagingen, waar ik enorm onzeker door werd en het vaak wilde opgeven.

Julios heeft echter mijn ogen geopend. Hij dwong me om anders te gaan denken en handelen, los te komen van de traditionele omgang met paarden en andere dieren, dat zo in de mensheid zit ingebakken.
Ik ging van de ene naar de andere trainer omdat ik zeer kritisch werd door alles wat ik leerde en ik me bij geen enkele trainingsvorm goed voelde. Ik leerde natural horsemanship kennen en dit sloot al voor een groot stuk aan bij wat ik wilde. Er bleef echter iets in mij wringen. Ik leerde op deze manier mijn paardje zadelmak maken, maar ik botste nog steeds tegen heel wat problemen waar ik het antwoord niet op vond en voelde mij niet helemaal overtuigd over deze trainingsvorm.

 

Julios had al van zijn 2 jaar gezondheidsproblemen. De dierenarts stelde vast dat hij zware allergieën had. Door zijn ziekte ging ik me dus ook verdiepen in de juiste voeding, de leefomgeving en het paardenlichaam. Ik probeerde alles om hem een zo comfortabel en gelukkig leven te bieden. In mijn opzoekingswerk kwam ik terecht bij de opleiding Barefoot Paardadviseur. Deze opleiding sprak me enorm aan omdat ze volledig bij mijn visie past. Ik leerde hierdoor mijn paarden zelf bekappen, een ideale leefomgeving te creëren, leerde ik paarden echt begrijpen en op de juist manier met hen om te gaan, ik leerde over heel het paardenlichaam en de juiste voeding en mestonderzoek te doen.

In de paardenwereld was ik tot dan heel eenzaam, ik had geen paardenvrienden en kende weinig mensen omdat zij totaal anders naar de paarden keken dan ik. Dankzij deze opleiding heb ik heel veel mensen leren kennen die mijn visie delen en heb ik de kennis verkregen die ik nu heb en steeds verder zal ontwikkelen.
In deze opleiding heb ik ook iemand leren kennen die een paddock paradise heeft aan de kust. Toen ik medisch gezien alles had gedaan wat ik kon doen voor Julios, heb ik hem naar de kust verhuisd en reed ik telkens 200km om hem te verzorgen. Aangezien de lucht zuiverder is aan de zee leek zijn levenskwaliteit te beteren maar uiteindelijk heb ik hem op zijn 7 jaar moeten laten gaan omdat zijn levenskwaliteit onvoldoende was en hij teveel leed.

 

Een jaar later kwam ik mijn tweede liefde tegen, Mitcho, een onzekere en introverte tinker. Mitcho is het tegenovergestelde van mijn Spaans temperamentje en dat was voor mij wennen omdat ik te snel en te enthousiast met hem was. Op een bepaald punt kon ik zelfs zijn touwhalster niet meer aandoen en raakte ik in paniek. Hij wilde niet meer naar mij toe komen en liep telkens weg van mij. Op dat moment ben ik me meer beginnen verdiepen in de positive reinforcement training. Al snel leerde hij mij vertrouwen en groeiden we dichter naar elkaar toe. Hij lijkt nu wel een dolenthousiaste puppy die heel graag grondwerk doet en verzot is op wandelen. Dit allemaal bitloos en zonder hoefijzers uiteraard.

En de -ondertussen oude- ‘rotten bok’ waar ik vroeger geen band mee had, stond al van bij de eerste training jaloers te kijken aan de afsluiting van de piste. Op zijn 30 jaar, 20 jaar nadat hij voor het eerste bij ons was, werd hij eindelijk het paard waar ik jaren van droomde. Het spijt me, dikke vriend, dat je zo oud moest worden vooraleer ik paarden echt leerde begrijpen…
 

Al mijn dromen zijn werkelijkheid aan het worden. Ik heb een paddock paradise van 3ha gebouwd waar mijn paarden in kudde verblijven en waarin al mijn fantasieën en dromen werkelijkheid worden. Ik heb paarden die blij en enthousiast zijn om mij te zien en met mij te werken, ik voel dat ze gelukkig zijn met hun leven en ik maak van mijn hobby en passie mijn job!

​

Nothing can dim the light which shines from within - Maya Angelou